Templariusze: Różnice pomiędzy wersjami
(Utworzył nową stronę „'''To hasło dopiero powstaje''' == Początki == Zakon Rycerzy Świątyni Salomona czyli Templariuszy powstał około 1119 roku, po opanowaniu Jerozolimy w wyniku zwy…”) |
mNie podano opisu zmian |
||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{Zalążek artykułu}} | |||
== Początki == | == Początki == | ||
| Linia 54: | Linia 54: | ||
* [[zakon rycerski|Zakon rycerski]] | * [[zakon rycerski|Zakon rycerski]] | ||
== Bibliografia == | |||
* Malcolm Barber, "Templariusze", 1999, PIW, Warszawa | * Malcolm Barber, "Templariusze", 1999, PIW, Warszawa | ||
* Georges Bordonove, "Zycie codzienne Zakonu Templariuszy", 1998, Moderski i s-ka ltd., Poznań | * Georges Bordonove, "Zycie codzienne Zakonu Templariuszy", 1998, Moderski i s-ka ltd., Poznań | ||
Aktualna wersja na dzień 20:08, 20 cze 2012
|
|
To jest tylko zalążek artykułu. Jeśli posiadasz wystarczającą wiedzę i materiały źródłowe, pomóż go nam rozwinąć! |
Początki[edytuj]
Zakon Rycerzy Świątyni Salomona czyli Templariuszy powstał około 1119 roku, po opanowaniu Jerozolimy w wyniku zwycięstw I wyprawy krzyżowej. Początkowo grupa 9 rycerzy obrała sobie za cel konwojowanie pątników, patrolowanie dróg i pomoc królowi Jerozolimy. Za siedzibę początkowo otrzymali plac przy Świątyni Salomona na terenie pałacu królewskiego (stąd nazwa zakonu, Templariusze od Templum Salomonis). Gdy w 1120 roku król Baldwin II przeniósł swą siedzibę do Wieży Dawida, zostawił swą była posiadłość rycerzom. Na ich czele stanął Hugon z Payns (z Szampanii). Człowiek ten posiadał doskonałe koneksje i szybko zjednywał sobie nowych sprzymierzeńców. Do najważniejszych należał właśnie sam Król Jerozolimy i największy ówczesny autorytet kościoła - św. Bernard. Dzięki ich poparciu doszło 14 stycznia 1129 roku do zwołania synodu w Troyes. Synod ten zredagował prawa i obowiązki rycerzy-zakonników tworząc pierwotną regułę templariuszy. Zaraz po zakończeniu synodu Hugon wraz z towarzyszami rozjechali się w różnych kierunkach, starając się pozyskiwać środki i budować zaplecze swego zakonu.
Znaczną pomocą dla Templariuszy stało się dzieło św. Bernadra - "De Laude Novae Militiae" czy Pochwała Nowego Rycerstwa, w którym ten wielki autorytet kościoła wychwala zakon i nawołuje do wspomagania go w Świętej Misji. Jeszcze większą wagę miały bulle papieskie, ogłaszane pomiędzy 1139 a 1145 rokiem. Innocenty II, Celestyn II i Eugeniusz III wyrazili w nich swą aprobatę oraz przyznali im liczne przywileje. Zwolniono ich z płacenia dziesięciny, a nawet zezwolono im ją zbierać; powołano kapelanów zakonnych; zezwolono na wznoszenie własnych kaplic, w których zakonni kapłani mogli odprawiać msze, pogrzeby i udzielać sakramentów. Według niektórych historyków był to początek budowy wielkiego imprezium zakonu, jednak stało się to zarazem początkiem krytyki i niechęci, która doprowadziła Templariuszy do zguby.
cdn...
Największe wydarzenia z historii zakonu Templariuszy:
- ~1119 - powstanie zakonu
- 1129 - synod w Troyes, spisanie łacińskiej Reguły zakonu
- 1130-1136 - św. Bernard pisz "De Laude Novae Militiae"
- 1139 - bulla "Omne Datum Optimum"
- 1144 - bulla "Milites Templi"
- 1145 - bulla "Militia Dei"
- 1149 - Templariusze otrzymują Gazę
- ~1165 - Reguła wzbogacona o "Les Retraits"
- ~1169 - Reguła wzbogacona o statuty dotyczące życia codziennego
- 1173 - zamordowanie posła asasynów przez Templariuszy
- 1187 - bitwa pod Hittinem, upadek Jerozolimy
- 1191 - przeniesienie kwatery do Akki, zajęcie Cypru
- 1217-1221 - budowa Atlitu
- 1240 - początek budowy Safadu
- 1244 - bitwa pod La Forbie
- 1250 - bitwa o Al-Mansurę
- 1257-1267 - dalsze poszerzanie Reguły
- 1266 - utrata Safadu
- 1291 - utrata Akki, Tortosy i Atlitu
- 1302 - utrata Ruadu
- 1307 - masowe aresztowania Templariuszy we Francji
- 1312 - bulle "Vox in Excelso" i "Ad Providam"
- 1314 - egzekucja ostatniego Wielkiego mistrza Templariuszy
zobacz też:
Bibliografia[edytuj]
- Malcolm Barber, "Templariusze", 1999, PIW, Warszawa
- Georges Bordonove, "Zycie codzienne Zakonu Templariuszy", 1998, Moderski i s-ka ltd., Poznań
