Herbata
Herbata jest zarówno nazwą rośliny (Herbata chińska) jak i naparu z niej sporządzanego. Po więcej informacji technicznych i rodzajowych odsyłam hasła herbata w Wikipedii, tutaj skupimy się na jej historii i zastosowaniach.
Pochodzenie i historia
Wiadomo, że już od bardzo dawna napój ten znany jest w Chinach. Pierwsze pisemne wzmianki o tej roślinie pochodzą dopiero z [[IIIpne|III] wieku p.n.e. i przez długie lata był traktowany jako lek i środek wzmacniający , który wytwarzany był z liści dzikiego drzewa herbacianego. Dopiero w III wieku rolnicy zaczęli sadzić krzaki herbaciane i z czasem rozwinęło suszenie liści i przetwórstwo.[1] Pierwsze obszerniejsze zapiski o jej stosowaniu pojawiają się dopiero w "Świętej księdze herbaty" z VIII wieku p.n.e, napisanej przez chińskiego poetę Lu Yu, choć zapewne już dużo wcześniej Chińczycy znali jej właściwości. Sama księga zawiera opis krzewu herbacianego, narzędzi do zbioru i selekcji liści, przyborów do ceremonii przyrządzania i picia herbaty. Zawierała również spis plantacji i wielbicieli tego napoju[2]
Wzmianki historyczne sugerują późniejszą ekspansję herbaty do Mongolii, Tybetu i Japonii. Najprawdopodobniej krzewy herbaciane rosły również oryginalnie w Indiach, gdyż występują one w legendach i brak jest przekazów o ich imporcie.
Herbata pojawiła się w Mongolii pod koniec V wieku jednak upowszechniła się dopiero w XII wieku. Pierwsze wzmianki o jej występowaniu w Tybecie pochodzą 620 roku (VII w), gdzie bardzo szybko stała się podstawowym napojem obok kumysu.[3] Do Japonii dotarła w 803 roku (IX wiek) za sprawą mnicha Dengyo Daishi. Cesarz Saga tak zachwycił się przygotowanym napojem, że rozkazał uprawiać herbatę w kilku prowincjach. Jednak na dobre w Japonii herbata pojawiła się dopiero ok. XII wieku, kiedy to po okresie napiętych stosunków między Japonią a Chinami i okresie niełaski w jakim znalazła się herbata (uważana za chiński wynalazek), nasiona tej rośliny wróciły za sprawą japońskiego mnicha Eisai, na dwór cesarski.[4]
Legendy
Jak głosi legenda wszystko zaczęło się pewnego pięknego dnia w 2737 roku p.n.e. w Chinach. Tego dnia cesarz chiński - Szen Nung , zielarz i uczony, który ze względów higienicznych pił przegotowaną wodę, wypoczywał pod drzewem dzikiej herbaty, wiał lekki wiatr , jego podmuch spowodował, że kilka listków wpadło do dzbana z wodą. Oczywiście cesarz zapatrzony w piękno natury nie zauważył tego, dopiero pijąc swój napój poznał smak, który go oczarował.[1]
Inna opowieść przypisuje początek herbacie mnichowi o imieniu Bodhidharma , który postanowił przez 7 lat medytować nie mrużąc oka. Gdy do końca kontemplacji został mu jeden dzień powieki zaczęły mu się zamykać , zerwał więc kilka liści z drzewa, pod którym się znajdował i zaczął rzuć. Od razu opuściło go zmęczenie .Tak wyglądał początek herbaty w Indiach.[1]
Japończycy mają inne, swoje zakończenie historii tego mnicha. Zmęczenie, które go opanowało przypisał powiekom, wyrwał je więc i rzucił na ziemię. W tym miejscu natychmiast wyrósł krzew herbaty, zerwał kilka listków i zaczął rzuć. Jak się można domyślić zmęczenie mu przeszło. To są tylko legendy, które w piękny sposób opisują odkrycie herbaty.[1]
Przypisy
