Szelak
Szelak (ang. shellac) jest ogólnie stosowaną nazwą, odnoszącą się do wszystkich form naturalnej żywicy wydalanej przez małe owady (łać. Lac laccifer) występujące głównie na obszarze Indii i Tajlandii.
Słowo "lac" pochodzi od wyrazu z sanskrytu "lahk" i oznacza dosłownie "100 tysięcy". Odnosi się do ogromnych rojów larw owadów oblepiających drzewa lakowe w okresie rozrodu.
Nie wiele wiadomo odnośnie początków historii użytkowej szelaku. W okresie wedyjskim, czyli około 3000 lat temu, był zwany "Laksha". Jedna z ksiąg tego okresu zawiera opis pałacu skonstruowanego w całości z szelakowej żywicy.
W starożytnych Chinach i Indiach używano barwników wyekstrahowanych z żywicy lakowej do barwienia jedwabiu i skór. Stosowano go również w kosmetyce jako róż, oraz do przyozdabiania głowy barwnymi ornamentami. Wyjątkowe właściwości adhezyjne żywicy pozwalały na jej użycie przy osadzaniu kamieni w biżuterii, pasowaniu rękojeści mieczy jak i naprawianiu ceramiki. Pozostałości po ekstrakcji barwnika były używane jako materiał cierny w tarczach do ciecia żady (jadeit) - technika ta jest stosowana do dzisiaj.
Jednak najwięcej zastosowań, szelak znalazł w obszarze medycyny. Był przepisywany jako środek zmiękczający skórę, stymulant rozrostu tkanek (na wszelkiego rodzaju urazy zewnętrzne) lub jako preparat pomagający przy krwawieniu dziąseł czy zaburzeniu miesiączkowania. W weterynarii mieszano szelak z łojem i w postaci pasty stosowany do wypełniania ubytków w kopytach koni i bydła.
Szelak w Europie
W następstwie podróży Marco Polo do Azji pod koniec XIII wieku, szelak i jego produkty zaczęły być znane w Europie. Istnieją księgi z 1534r. opisujące z wyjątkową dokładnością uprawę drzew, zbiory i przetwarzanie żywicy lakowej.
Do połowy XVII wieku, żywica, barwniki i wosk szelakowy były używane coraz częściej przez malarzy, zarówno jako dodatek do farb jak i w postaci wierzchniej warstwy zabezpieczającej obraz.
Szelak stawał się ulubionym materiałem wykończeniowym dla rzemieślników i artystów. W postaci politury pozwalał wykończyć meble i rzeźby na wysoki połysk. Po dziś dzień można znaleźć w muzeach przedmioty z oryginalna powłoką wykończeniową z szelaku.
