Zakwas: Różnice pomiędzy wersjami
m (→Bibliografia) |
mNie podano opisu zmian |
||
| (Nie pokazano 2 pośrednich wersji utworzonych przez tego samego użytkownika) | |||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{Cytat duży|Innym znaczącym odkryciem, wpływającym na smak i konsystencję pieczywa, było doprowadzenie do naturalnej fermentacji ciasta, dzięki czemu otrzymywało ono gąbczastą strukturę. Już w XII-XIII w. p.n.e. w starożytnym Egipcie w tym celu dodawano do ciasta drożdży. Drożdże nie były jedynym środkiem spulchniającym ciasto. Dużo popularniejszy, przynajmniej na ziemiach słowiańskich był zakwas. Najprostszy sposób jego przygotowania jest następujący: niewielką ilość razowej maki należ zalać ciepła wodą i odstawić w ciepłym pomieszczeniu, w temperaturze ok. 30<sup>o</sup> C na 36 godzin; w tym czasie wystąpi zjawisko fermentacji mlekowej. Tak przygotowany zakwas może już służyć do wyrobienia ciasta chlebowego. Najczęściej do zakwaszania kolejnego wypieku wykorzystywano resztki ciasta z poprzedniego. Niekiedy jednak stosowano bardzo skomplikowane sposoby na przygotowanie zakwasu. Na Słowacji gaździny do zagotowanej wody wrzucały chmiel, liść bobkowy i inne zioła. Całość wywaru dalej gotowano nie dopuszczając do wrzenia. Po odcedzeniu dodawano starego zakwasu, otręby i dokładnie mieszano. Z tak przygotowanego, skwaszonego ciasta formowano kulki, które co najmniej przez tydzień suszono na słońcu. Następnie kruszono i znów suszono. Zapasy zakwasu przygotowywano na cały rok. Przechowywano je pieczołowicie w woreczkach w suchym miejscu<ref>{{cite book|last1=Kowalski|first1=Piotr|title=Książka: Chleb nasz powszedni: O pieczywie w obrzędach, magii, literackich obrazach i opiniach dietetyków|date=2000|publisher=Ossolineum|location=Wrocław|isbn=83-7095-042-6|page=29 | {{Cytat duży|Innym znaczącym odkryciem, wpływającym na smak i konsystencję pieczywa, było doprowadzenie do naturalnej fermentacji ciasta, dzięki czemu otrzymywało ono gąbczastą strukturę. Już w XII-XIII w. p.n.e. w starożytnym [[:pl:Egipt|Egipcie]] w tym celu dodawano do ciasta [[Drożdże|drożdży]]. [[Drożdże]] nie były jedynym środkiem spulchniającym ciasto. Dużo popularniejszy, przynajmniej na ziemiach słowiańskich był [[zakwas]]. Najprostszy sposób jego przygotowania jest następujący: niewielką ilość razowej maki należ zalać ciepła wodą i odstawić w ciepłym pomieszczeniu, w temperaturze ok. 30<sup>o</sup> C na 36 godzin; w tym czasie wystąpi zjawisko fermentacji mlekowej. Tak przygotowany zakwas może już służyć do wyrobienia ciasta chlebowego. Najczęściej do zakwaszania kolejnego wypieku wykorzystywano resztki ciasta z poprzedniego. Niekiedy jednak stosowano bardzo skomplikowane sposoby na przygotowanie zakwasu. Na [[:pl:Słowacja|Słowacji]] gaździny do zagotowanej wody wrzucały [[Chmiel|chmiel]], liść bobkowy i inne zioła. Całość wywaru dalej gotowano nie dopuszczając do wrzenia. Po odcedzeniu dodawano starego zakwasu, otręby i dokładnie mieszano. Z tak przygotowanego, skwaszonego ciasta formowano kulki, które co najmniej przez tydzień suszono na słońcu. Następnie kruszono i znów suszono. Zapasy [[Zakwas|zakwasu]] przygotowywano na cały rok. Przechowywano je pieczołowicie w woreczkach w suchym miejscu<ref>{{cite book|last1=Kowalski|first1=Piotr|title=Książka: Chleb nasz powszedni: O pieczywie w obrzędach, magii, literackich obrazach i opiniach dietetyków|date=2000|publisher=Ossolineum|location=Wrocław|isbn=83-7095-042-6|page=29}}</ref>.}} | ||
== Bibliografia == | == Bibliografia == | ||
Aktualna wersja na dzień 20:20, 12 maj 2015
| „ | Innym znaczącym odkryciem, wpływającym na smak i konsystencję pieczywa, było doprowadzenie do naturalnej fermentacji ciasta, dzięki czemu otrzymywało ono gąbczastą strukturę. Już w XII-XIII w. p.n.e. w starożytnym Egipcie w tym celu dodawano do ciasta drożdży. Drożdże nie były jedynym środkiem spulchniającym ciasto. Dużo popularniejszy, przynajmniej na ziemiach słowiańskich był zakwas. Najprostszy sposób jego przygotowania jest następujący: niewielką ilość razowej maki należ zalać ciepła wodą i odstawić w ciepłym pomieszczeniu, w temperaturze ok. 30o C na 36 godzin; w tym czasie wystąpi zjawisko fermentacji mlekowej. Tak przygotowany zakwas może już służyć do wyrobienia ciasta chlebowego. Najczęściej do zakwaszania kolejnego wypieku wykorzystywano resztki ciasta z poprzedniego. Niekiedy jednak stosowano bardzo skomplikowane sposoby na przygotowanie zakwasu. Na Słowacji gaździny do zagotowanej wody wrzucały chmiel, liść bobkowy i inne zioła. Całość wywaru dalej gotowano nie dopuszczając do wrzenia. Po odcedzeniu dodawano starego zakwasu, otręby i dokładnie mieszano. Z tak przygotowanego, skwaszonego ciasta formowano kulki, które co najmniej przez tydzień suszono na słońcu. Następnie kruszono i znów suszono. Zapasy zakwasu przygotowywano na cały rok. Przechowywano je pieczołowicie w woreczkach w suchym miejscu[1]. |
” |
Bibliografia[edytuj]
- ↑ Kowalski, Piotr (2000). Książka: Chleb nasz powszedni: O pieczywie w obrzędach, magii, literackich obrazach i opiniach dietetyków. Wrocław: Ossolineum. p. 29. ISBN 83-7095-042-6.
Patrz dalej[edytuj]
- "Jak zrobić zakwas?" Chleb - moja domowa piekarnia.
