Szelak
Szelak (ang. shellac) jest ogólnie stosowaną nazwą, odnoszącą się do wszystkich form naturalnej żywicy wydalanej przez małe owady (łać. Lac laccifer) występujące głównie na obszarze Indii i Tajlandii.
Słowo "lac" pochodzi od wyrazu z sanskrytu "lahk" i oznacza dosłownie "100 tysięcy". Odnosi się do ogromnych rojów larw owadów oblepiających drzewa lakowe w okresie rozrodu.
Nie wiele wiadomo odnośnie początków historii użytkowej szelaku. W okresie wedyjskim, czyli około 3000 lat temu, był zwany "Laksha". Jedna z ksiąg tego okresu zawiera opis pałacu skonstruowanego w całości z szelakowej żywicy.
W starożytnych Chinach i Indiach używano barwników wyekstrahowanych z żywicy lakowej do barwienia jedwabiu i skór. Stosowano go również w kosmetyce jako róż, oraz do przyozdabiania głowy barwnymi ornamentami. Wyjątkowe właściwości adhezyjne żywicy pozwalały na jej użycie przy osadzaniu kamieni w biżuterii, pasowaniu rękojeści mieczy jak i naprawianiu ceramiki. Pozostałości po ekstrakcji barwnika były używane jako materiał cierny w tarczach do ciecia żady (jadeit) - technika ta jest stosowana do dzisiaj.
It was in the field of medicine, however, that the most extensive applications for lac were discovered. It was prescribed either as an emollient, or as a stimulant to tissue growth or in the treatment of gum hemorrhages and menstrual disorders. In veterinary medicine lac was mixed with lard and the paste used to fill the cavities in the hooves of horses and cattle.
