Galalit: Różnice pomiędzy wersjami

Z Almanach
(Utworzył nową stronę „"Kazeinę słodką, t. j. sernik wytrącony z mleka działaniem podpuszczki cielęcej, rozciera się na proszek i zarabia z wodą i ewentualnie barwnikiem na ciastowat…”)
 
Nie podano opisu zmian
Linia 1: Linia 1:
[[Galalit]] (ang. ''Galalith'' lub ''Erinoid'', znany również jako sztuczny róg, kazeinit) jest najstarszym znanym [[wikipedia:pl:Tworzywa sztuczne|tworzywem sztucznym]]. Jego nazwa wywodzi sie z Greckich słow ''gala'' (mleko) i ''lithos'' (kamień). Otrzymywany z [[wikipedia:pl:Kazeina|kazeiny]], która zostaje poddana procesowi [[wikipedia:pl:homogenizacja|homogenizacji]] i zahartowane w [[wikipedia:pl:Formalina|formalinie]], wyglądem przypominający masę rogową.
Galalit należy do [[wikipedia:pl:duroplast|duroplastów]] chemoutwardzalnych i stanowi zmodyfikowany [[wikipedia:pl:polimer naturalny]]. Otrzymywanie polega na wyodrębnieniu [[wikipedia:pl:kazeina|kazeiny]] z mleka krowiego i utwardzeniu jej 5% wodnym roztworem [[wikipedia:pl:formaldehyd|formaldehydu]].
== Historia ==
[[Galelit]] został wynaleziony w 1897r. i opatentowany w 1899r. przez (Friedrich) Adolfa Spittelera (1846 - 1940) i Wilhelma Krische.
Na początku [[XX]] wieku, francuski chemik J.C. Trillar opisał i wyjaśnił procesy zachodzące podczas utwardzania [[wikipedia:pl:homogenizacja|homogenizowanej]] [[wikipedia:pl:Kazeina|kazeiny]] w [[wikipedia:pl:formaldehyd|formaldehydzie]].
Materiał ten zrewolucjonizował przemysł guzikowy, przez swoje właściwości do naśladowanie wszelkiego rodzaju innych materiałów jak: rogi, skorupy żółwia, kości słoniowej i drewna. Był również stosowany do wyrobu biżuterii, długopisów, rączek do parasoli, klawiszy pianina itd.
''"Dawniej był używany do wyrobu zabawek i przedmiotów galanteryjnych (np. guzików), żetonów, piór wiecznych, oprawek do okularów, figur szachowych, a także w elektrotechnice."''<ref>"Szkolny poradnik chemiczny", Wydawnictwa Szkolne i Pedagogiczne, Warszawa, 1986 r., isbn 3-02-01689-6</ref>
"Kazeinę słodką, t. j. sernik wytrącony z mleka działaniem podpuszczki cielęcej, rozciera się na proszek i zarabia z wodą i ewentualnie barwnikiem na ciastowatą masę. Następnie utwardza się tę masę, poddając ją długotrwałemu (przez kilka tygodni, a nawet miesięcy) działaniu formaldehydu, poczem suszy się ją ciepłem powietrzem. Otrzymuje się w ten sposób materjał o twardości 2,5, dający się doskonale obrabiać i mający to samo zastosowanie co celuloid, a nie tak łatwo zapalny. Wadą [[Galalit|galalitu]] jest jednak, że jest on mało odporny na działanie wilgoci."<ref>Wielka Ilustrowana Encyklopedia Gutenberga (1928-1934)</ref>
"Kazeinę słodką, t. j. sernik wytrącony z mleka działaniem podpuszczki cielęcej, rozciera się na proszek i zarabia z wodą i ewentualnie barwnikiem na ciastowatą masę. Następnie utwardza się tę masę, poddając ją długotrwałemu (przez kilka tygodni, a nawet miesięcy) działaniu formaldehydu, poczem suszy się ją ciepłem powietrzem. Otrzymuje się w ten sposób materjał o twardości 2,5, dający się doskonale obrabiać i mający to samo zastosowanie co celuloid, a nie tak łatwo zapalny. Wadą [[Galalit|galalitu]] jest jednak, że jest on mało odporny na działanie wilgoci."<ref>Wielka Ilustrowana Encyklopedia Gutenberga (1928-1934)</ref>
== Właściwości ==
Galalit jest tworzywem twardym. Gotowe wyroby otrzymuje się prawie wyłącznie metodą [[wikipedia:pl:obróbka skrawaniem|obróbki skrawaniem]] z odpowiednich rur, prętów itp. Obróbka mechaniczna jest łatwa i może być prowadzona za pomocą narzędzi do metali.
Podczas ogrzewania galalit mięknie w temperaturze 90°C. Wprowadzony do płomienia palnika gazowego daje jaskrawy, jasny płomień, wydzielając zapach spalonego mleka.
Największą wadą galalitu jest mała odporność na działanie wody  (w wodzie nasiąka, mięknie, paczy się). W temperaturze pokojowej chłonie do 12% wody w ciągu 24 godzin. Podobne efekty następują pod działaniem kwasów i zasad oraz w temperaturze powyżej 50°C. Natomiast znaczną odporność wykazuje galalit na działanie rozpuszczalników organicznych. Pęknięte lub złamane przedmioty galalitowe najlepiej kleić klejem kazeinowym.
Jego porowata struktura umożliwia łatwe farbowanie przez zanurzanie w barwniku.


== Przypisy ==
== Przypisy ==
<references/>
<references/>

Wersja z 10:14, 14 lut 2010

Galalit (ang. Galalith lub Erinoid, znany również jako sztuczny róg, kazeinit) jest najstarszym znanym tworzywem sztucznym. Jego nazwa wywodzi sie z Greckich słow gala (mleko) i lithos (kamień). Otrzymywany z kazeiny, która zostaje poddana procesowi homogenizacji i zahartowane w formalinie, wyglądem przypominający masę rogową.

Galalit należy do duroplastów chemoutwardzalnych i stanowi zmodyfikowany wikipedia:pl:polimer naturalny. Otrzymywanie polega na wyodrębnieniu kazeiny z mleka krowiego i utwardzeniu jej 5% wodnym roztworem formaldehydu.


Historia

Galelit został wynaleziony w 1897r. i opatentowany w 1899r. przez (Friedrich) Adolfa Spittelera (1846 - 1940) i Wilhelma Krische. Na początku XX wieku, francuski chemik J.C. Trillar opisał i wyjaśnił procesy zachodzące podczas utwardzania homogenizowanej kazeiny w formaldehydzie.

Materiał ten zrewolucjonizował przemysł guzikowy, przez swoje właściwości do naśladowanie wszelkiego rodzaju innych materiałów jak: rogi, skorupy żółwia, kości słoniowej i drewna. Był również stosowany do wyrobu biżuterii, długopisów, rączek do parasoli, klawiszy pianina itd.

"Dawniej był używany do wyrobu zabawek i przedmiotów galanteryjnych (np. guzików), żetonów, piór wiecznych, oprawek do okularów, figur szachowych, a także w elektrotechnice."[1]

"Kazeinę słodką, t. j. sernik wytrącony z mleka działaniem podpuszczki cielęcej, rozciera się na proszek i zarabia z wodą i ewentualnie barwnikiem na ciastowatą masę. Następnie utwardza się tę masę, poddając ją długotrwałemu (przez kilka tygodni, a nawet miesięcy) działaniu formaldehydu, poczem suszy się ją ciepłem powietrzem. Otrzymuje się w ten sposób materjał o twardości 2,5, dający się doskonale obrabiać i mający to samo zastosowanie co celuloid, a nie tak łatwo zapalny. Wadą galalitu jest jednak, że jest on mało odporny na działanie wilgoci."[2]

Właściwości

Galalit jest tworzywem twardym. Gotowe wyroby otrzymuje się prawie wyłącznie metodą obróbki skrawaniem z odpowiednich rur, prętów itp. Obróbka mechaniczna jest łatwa i może być prowadzona za pomocą narzędzi do metali.

Podczas ogrzewania galalit mięknie w temperaturze 90°C. Wprowadzony do płomienia palnika gazowego daje jaskrawy, jasny płomień, wydzielając zapach spalonego mleka.

Największą wadą galalitu jest mała odporność na działanie wody (w wodzie nasiąka, mięknie, paczy się). W temperaturze pokojowej chłonie do 12% wody w ciągu 24 godzin. Podobne efekty następują pod działaniem kwasów i zasad oraz w temperaturze powyżej 50°C. Natomiast znaczną odporność wykazuje galalit na działanie rozpuszczalników organicznych. Pęknięte lub złamane przedmioty galalitowe najlepiej kleić klejem kazeinowym.

Jego porowata struktura umożliwia łatwe farbowanie przez zanurzanie w barwniku.

Przypisy

  1. "Szkolny poradnik chemiczny", Wydawnictwa Szkolne i Pedagogiczne, Warszawa, 1986 r., isbn 3-02-01689-6
  2. Wielka Ilustrowana Encyklopedia Gutenberga (1928-1934)